En over 150 jaar, is de herinnering verdwenen
Aan je eerste rimpel, aan onze slechte keuzes,
Aan het leven dat ons f*ckt, aan al die wapenhandelaren,
Aan de lui die voor de wetten stemmen daar in de regering,
Aan de wereld die doorgaat, de wereld die schreeuwt,
Aan de tijd die door gaat, aan de melancholie,
Aan de warmte van de kussen en de regen die stroomt,
En aan de liefde die een zegen is en aan alles dat ons in beweging zet,
Dus glimlach.
Over 150 jaar, is de herinnering verdwenen
Aan de ouderdom die neemt, aan hun kruistekens,
Aan het kind dat sterft, de valleien uit de derde wereld,
Aan de laffe jager die de duif neerhaalt,
Aan dat je mooi was, aan afkalvende oevers,
Aan jaren zonder slaap, 100 miljoen uitgehongerden,
Aan deuren die zich sluiten als ze je hebben zien huilen,
Aan het plechtige hof dat veroordeelt zonder met de ogen te knipperen,
Dus glimlach.
En over 150 jaar, denk je zelfs niet meer aan
Wie je bemind hebt, wie je verloren hebt,
Vooruit, laten we onze biertjes drinken op de straatrovers!
Een einde van allen op aarde, mijn God! Wat een tegenslag,
En kijk eens naar die skeletten die over ons heen kijken,
Dus ben niet boos, en begin geen oorlog,
Er blijft hun niets van ons over, niet meer dan van hen,
Ik zou er mijn hand voor afhakken of in het vuur steken,
Dus glimlach.
En over 150 jaar, mijn liefje, zullen jij en ik,
Zachtjes en dansend, vogels op het kruis zijn,
Bij dit bal van mensen op een lijst geplaatst, Ik zie het nog breed,
Gaan we misschien al heel gauw tenonder,
Maar er is niets anders te zeggen, ik wil je niets wijsmaken,
Mijn liefje, mijn liefje, ik zal pijn lijden om jou,
Maar er is niets anders te zeggen, ik wil je niets wijsmaken,
Mijn liefje, mijn liefje, ik zal pijn lijden om jou,
Maar wat wil je?