Estas in exilium
iam peregrinatur,
leto nemus avium
cantu viduatur,
pallet viror frondium,
campus defloratur.
exaruit,
quod floruit,
quia felicem statum nemoris
vis frigoris
sinistra denudavit
et ethera silentio
turbavit,
exilio
dum aves relegavit.
Sed amorem,
qui calorem
nutrit, nulla vis frigoris valet attenuare,
sed ea riformare
studet, que corruperat brume torpor. amare
crucior,
morior
vulnere, quo glorior.
eia, si me sanare
uno vellet osculo,
que cor felici iaculo
gaudet vulnerare!
Lasciva, blandi risus,
omnes in se trahit visus.
labia
Veneria
tumentia
– sed castigate – dant errorem
leniorem,
dum dulcorem
instillant, favum mellis, osculando,
ut me mortalem negem aliquando.
leta frons tam nivea,
lux oculorum aurea,
cesaries subrubea,
manus vincentes lilia
me trahunt in suspiria.
rideo,
cum video
cuncta tam elegantia,
tam regia,
tam suavia,
tam dulcia.