Το να ξυπνάω στην κρύα άβυσσο της απουσίας σου
Είναι να ικετεύω για τις χαμένες ώρες στο δωμάτιό μου
Να θυμάμαι κάθε δάκρυ που ήταν τόσο δικό μας
Αιμορραγεί η ψυχή μου, αιμορραγεί η ψυχή μου
Το να ξαναπερπατάω το μονοπάτι που γράψαμε μαζι
Είναι να αγγίζω μια σιωπή βαθιά στην καρδιά.
Να δραπετεύω από τις ρωγμές μιας βαθιάς αγάπης
Είναι να λέω ξανά ψέματα με το να αρνούμαι την απουσία σου
[Ρεφρέν]
Αυτή η απουσία, η τόσο μεγάλη,
η τόσο σκληρή, η τόσο βαθιά
που κάνει κομμάτια
τη λογική μου.
Αυτή η απουσία ξεγυμνώνει
από αμφιβολίες και σκιές,
με καρφώνει η αγάπη σου.
Αυτή η απουσία που πονάει
στο βάθος της ψυχής,
που καίει από μέσα
τον ύπνο μου και τη γαλήνη μου
[Ρεφρέν 2]
Αυτή η απουσία από πάγο,
από δέρμα και σιωπή,
που κόβεις τις ώρες χωρίς έλεος
Αυτή η ατέλειωτη απουσία
από νύχτες και μέρες
δεν έχει τελειωμό.
Ήταν τόσο εύκολο να πούμε
ότι το αντίο θα θεράπευε
τα καρφωμένα αγκάθια
στην ψυχή σου και τη δική μου
Αυτή η απουσία μου φωνάζει
ότι τελειώνει η ζωή
γιατί δε θα γυρίσεις, δε θα γυρίσεις
Το βλέπεις; Η φυγή σου οδήγησε στο τίποτα
Γιατί τίποτα δεν είναι ο χρόνος στη σκιά της μοναξιάς μου
Το βλέπεις; Νικημένος και χωρίς να βρίσκω ηρεμία.
Τι δε θά 'δινα για να σε δω και να τα ξεχάσω όλα!
[Ρεφρέν]
Αυτή η απουσία μου φωνάζει
ότι τελειώνει η ζωή
γιατί δε θα γυρίσεις,
Και με κάνει να αιμορραγώ η φυγή σου
και η ανάμνησή σου κάνει την καρδιά μου να τρέμει
Πως να σε ξεχάσω αν δε θέλω;!
Για το Θεό! Αγάπη μου, χωρίς εσένα εγώ πεθαίνω.
[Ρεφρέν 2]