Էշխիցըդ ջունուն դառած, գիշեր-ցերեկ հաղ եմ ասում,
Ո՛չ թե երեկ ու այսօր՝ կարելի է վաղ եմ ասում.
Ծոցինըդ չե՛մ ճանաչում, մանիշակի թաղ եմ ասում,
Երեսիդ երկու պաչին ինձ արա ղոնաղ՝ եմ ասում,
Անուտիլ, անխմիլ իմ քեֆս արա՛, չաղ՝ եմ ասում։
Էշխիցըդ ջունուն դառած, գիշեր-ցերեկ հաղ եմ ասում,
Ո՛չ թե երեկ ու այսօր՝ կարելի է վաղ եմ ասում.
Էդ քու սերըդ դառել ա իմ ջանումըս փուշի նման,
Էնդուր որ էլ չե՛մ ճարում քու լալազար թուշի նման,
Խոսալդ բյուլբյուլի պես՝ կերպըդ թովուս ղուշի նման,
Արի՛, սիրտրս մի՛ շինիլ քարին դիպած շուշի նման։
Էշխիցըդ ջունուն դառած, գիշեր-ցերեկ հաղ եմ ասում,
Ո՛չ թե երեկ ու այսօր՝ կարելի է վաղ եմ ասում.
Յա՛ ես մի քամի պիտի՝ ծամդ փարիշան ի արել,
Յա՛ ես իմ Սեյադ պիտի՝ թոռումս թառան ի արել,
Յա՛ ես մի դառը պիտի՝ ջանս քեզ ղուրբան ի արեր
Էշխիցըդ ջունուն դառած, գիշեր-ցերեկ հաղ եմ ասում,
Ո՛չ թե երեկ ու այսօր՝ կարելի է վաղ եմ ասում.
Ո՛չ նա ռահմ է անում, ո՛չ ծախում են բազարումը,
Ես ի՞նչպես այսուհետև ուրախանամ աշխարհումը.
Թվին հազար ութ հարյուր երեսուն երեք տարումը,
Գանջեցի Միսկին-Բուրջին, խոսքըս Ղարաբաղ եմ ասում։
Էշխիցըդ ջունուն դառած, գիշեր-ցերեկ հաղ եմ ասում,
Ո՛չ թե երեկ ու այսօր՝ կարելի է վաղ եմ ասում: