Τ' άκουσες Αρετούσα μου
Τα θλιβερά μαντάτα
Ο κύρης σου μ' εξόρισε
Εις την ξενιτιά στη στράτα
Τέσσερεις μέρες μοναχά
Μού δωκε ν’ ανιμένω
Κι ύστερα να ξενιτευτώ
Πολύ μακριά να πηαίνω
Και πώς θα σ’ αποχωριστώ
Και πώς θα σου μακρύνω
Και πώς να ζήσω δίχως σου, ιιι!
Τον χώρισμόν εκείνο;
Κατέχω το κι ο κύρης σου
Γρήγορα σε παντρεύει
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο
Σαν είσαι συ γυρεύει
Και δεν μπορείς ν’ αντθισταθείς
Σα θέλουν οί γονείς σου
Νικούν τηνε τη γνώμη σου
Κι αλλάσει η όρεξή σου
Μια χάρη αφέντρα σου ζητώ
Κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά 'κείνη ολόχαρος
Τη ζήση μου τελειώνω
Ότα' θ’ αρραβωνιστείς
Να βαριαναστενάξεις
Κι ότα' σα νύφη στολιστείς
σαν παντρεμένη αλλάξεις
Ν’ αναδακρυώσεις καί να πεις
'Ρωτόκριτε καημένε
'Τα σού 'ταζα λησμόνησα
Τα 'θέλες πια δέν έναι
Και κάθε μήνα μια φορά
Μέσα στην κάμερά σου
Λόγιαζ'ιντα 'παθα γιά σε
Να με πονεί η καρδιά σου
Και πιάσε και τη ζωγραφιά
Που 'βρες στ’ αρμάρι μέσα
Και τα τραγούδια πού λεγα
Όπου πολύ σ’ αρέσαν
Και διάβαζέ τα 'θώρειε τα
Κι αναθυμού κι εμένα
Πως μ' εξορίσανε για σε
Πολύ μακριά εις τα ξένα
Κι ας τάξω ο κακορίζικος
Πως δε σ’ είδα ποτέ μου
Ένα κεράκι αφτούμενο
Εκράτου κι έσβησέ μου
Ας τάξω πως επιάστηκα
Σε μιας γυναίκας τρίχα
Έσπασε η τρίχα κι έχασα
Εις τον κόσμο ό,τι κι αν είχα
Λησμόνησε παντοτινά
Και διώξε κάθε ελπίδα
Και πε πως δεν με γνώρισες
Κι ουτέ και ‘γω πως σ’ είδα
Όπου κι αν πάω κι αν βρεθώ
Κι ό,τι καιρό κι αν ζήσω
Τάζω σου άλλη να μη δώ
Μηδέ ν’ ανατρανίσω
Κάλλια `χω 'σε με θάνατο
Παρ’ άλλη με ζωή μου
Γιά σένα εγεννήθηκε
Στον κόσμο το κορμί μου