…Часам думы пра цябе,
Тады на твар сляза ў мяне,
Калі ўстаю (…я), цi кладуся спаць
(Калі прачынаюс’, ц’ перад сном)… Ээ-э…
Але прымаю ўсё, як ёсць:
Гэта -- ты, а гэта – я…
Хоць гэта -- проста i не ўбачыць так.
Мяркую, -- несумленна ўсё,
‘ле… змагаўся доўга я,
Як мог -- з усіх, што сіл маiх. Э-э-гэй…
Прайшло ўжо чáтырнáццаць дзён
(Цяпер, прайшло два тыдня ўжо),
І боль не чую ўжо
Я гэта ўжо зрабіў, -- давай жа, Ты...!
Адна, хто так/ўсё не хочаш,
Ту мэту, -- пераследваў,
Таго, -- ў гэтым целе быў раней.
Успамін...
Што не павінна б адбыцца,
Далёка, воблак нібы,
Ўспаміны… так... Аднойчы...
Часам думаю пра тое,
Як было ўдваіх з табой,
Й пра тое, што абяцаў
(Сабе ж што абяцаў)…
Сталі скрытнымi ( жорсткімі), я знаў,
Ты пакуль, -- што табе i шкада,
Мяне (Сярод) ясна неба ўдарыў гром (гром пабіў). Эээ…
Мяркую, -- несумленна ўсё, “усё”
Змагацца я павінен
(Але я бараніўся),
Рабіў з усіх сіл гэта ўсё. “З усіх я сіл, з усіх я сіл”…
Прайшло i трыццаць дзён ужо,
Нічога не баліць… “сышоў боль”,
Я гэта ўжо зрабіў, -- давай жа ты...!
Адна, хто ды/ўсё не хочаш…,
Ту мэту, -- пераследваў,
Таго, ў гэтым целе быў калісь(-ці).
Успамін...
Што не павінна б адбыцца,
Далёка, воблак нібы…
Ўспаміны… так... Аднойчы...
Успамін... …О-о-о… Успаміны...
Зараз, потым час --
Ўспамінаю тое… “каля”,
Чаго мне не хапае ў жыцці. “Мне ў жыцці”…
Але трымаюс’ я (Але мужчына я),
Ёсць нешта, -- не змяніць,
Мне па дуль (Дрэнь хай з iм), што не хапае. “Чаму не быць!”…
Не, несумленна ўсё “усё”,
Але змагацца як,
(Але, як бараніцца?)…
(Мне…) не хапае сіл...
Прайшло з таго сто дзён ужо, --
Не чую я i боль,
Я гэта ўжо зрабіў, -- давай жа Ты!
Адна, хто з ўсiх не хочаш,
Ту мэту, -- пераследваў,
Таго, ў гэтым целе некалі быў.
Успаміны...
Што не павінна б адбыцца,
Далёка, воблак нібы…
Ўспаміны так... Аднойчы...
Успаміны... Ооо…
…Успаміны... Успаміны.
_____________________
УСПАМIН
Часам я па-ранейшаму (ўсё яшчэ) думаю пра цябе,
Тады ў мяне слёзы на твары,
Калі я ўстаю або кладуся спаць
(Калі я прачынаюся, або -- засынаю)…
Але я прымаю ўсё так, як ёсць:
Ты -- гэта ты, а я -- гэта я…,
Хоць гэта -- не так проста ўбачыць.
Я мяркую (расцэньваю), што ўсё ў цэлым -- несправядліва,
Але я дастаткова доўга змагаўся,
Як мог з усіх сіл…
Цяпер, прайшло ўжо 14 дзён з тых часоў,
І амаль больш нічога не баліць
(І ўжо нічога не прычыняе боль),
Я гэта ўжо траха што ліквідаваў (зрабіў) -- а цяпер, давай жа і ты...
Адзіная, хто ўсё яшчэ яго не хацела…,
Мэта, якую ён пераследваў,
Той, хто калісьці раней у гэтым целе быў.
Успамін...
Нешта, што не павінна было адбыцца,
Так далёка, нібы воблака,
Успамін... гэта было аднойчы (даўно)...
Успамін...
Iншы раз я ўсё яшчэ думаю пра час,
Як гэта было з намі ўдваіх,
І пра тое, што паабяцаў сабе
(І аб сваім жа абяцанне сабе ж)…
Як я і думаў, мы сталі скрытнымi (жорсткімі),
Пакуль ты не сказала, што табе жаласна (жалю варты),
І сярод яснага неба ўдарыў (пабіў) мяне гром.
Я мяркую, што ўсё -- несправядліва,
Але чаму я павінен змагацца
(Але я павінен быў абараніць сябе),
Я рабіў гэта ўсё ж такі з усіх сіл…
Прайшло ўжо 30 дзён, вось цяпер,
І больш нічога не баліць,
Я гэта ўжо амаль зрабіў -- а потым, давай, ты...
Адзіная, хто ўсё яшчэ яго не хацела,
Мэта, якую ён пераследваў,
Той, хто некалі ў гэтым целе быў.
Успамін...
Нешта, што не павінна было адбыцца,
Так далёка, нібы аблокі,
Успамін... гэта было аднойчы...
Успамін...
Часам, “зараз і потым” (“час ад часу”),
Я ўспамінаю пра тое,
Чаго мне не хапае ў сваім жыцці.
Але я трымаюся, як мужчына…,
Ёсць нешта, што я не магу змяніць,
Усе – дрэнь адно(-лькава), як моцна мне гэтага не хапае.
Не, усё гэта -- несправядліва,
Але, як я павінен змагацца
(Але як я магу абараніць сябе)?
Мне не хапае сіл для гэтага…
Прайшло ўжо 100 дзён ужо,
І больш нічога не баліць…,
Я гэта ўжо амаль зрабіў – давай-ка i Ты...
Адзіная, хто ўсё яшчэ яго не хацела…,
Мэта, якую ён пераследваў,
Той, хто некалi ў гэтым целе быў.
Успамін...
Нешта, чаму не павінна было адбыцца,
Так далёка, нібы воблака,
Успамін... гэта было аднойчы...
Успамін...
_________