ยังคงจดจำ ห้วงเวลาที่เธอเคยเป็นเพื่อนกับฉัน
จดจำหนทางที่เธอพรากเอาทุกสิ่งจากสองเราและเขวี้ยงโยนมันออกไป
เสียงแห่งความเงียบงันเริ่มเก่าลง
ติดอยู่ในขุมนรกนี้
หัวใจของเธออาจเต้นแต่ก็ยังเยือกเย็น
บอกฉันมาสิ ว่าดิ่งลงไปได้ลึกแค่ไหน
เธอจะไม่มีวันเลิกรา
จนกว่าจะได้ดั่งใจ
และฉันก็ขยะแขยง
เกินกว่าที่เคยเอ่ยมา
ฉันกัดลิ้นตัวเองและทิ้งมันไว้อย่างนั้น
เพราะเธอจะไม่มีวันหยุดยั้ง
กระทั่งฉากสุดท้ายอันแสนขื่นขม
เราจึงเริ่มต้น ณ ตรงนี้ ตราบจนมันแหลกสลายไป
ยังคงจดจำ ห้วงเวลาที่เธอเคยเป็นเพื่อนกับฉัน
คงต้องขอโทษ หากเธอยังคงยืนยันจะเชื่อว่าฉันจะยอมรับผิด เพราะเธอต่างหากที่มันชั่วช้า
มองเข้าไปในกระจกเงาบานนั้น
แล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเองสิ
เธอจะไม่มีวันเลิกรา
จนกว่าจะได้ดั่งใจ
และฉันก็ขยะแขยง
เกินกว่าที่เคยเอ่ยมา
ฉันกัดลิ้นตัวเองและทิ้งมันไว้อย่างนั้น
เพราะเธอจะไม่มีวันหยุดยั้ง
กระทั่งฉากสุดท้ายอันแสนขื่นขม
เราจึงเริ่มต้น ณ ตรงนี้ ตราบจนมันแหลกสลายไป
เธอก่อกำแพงปิดล้อมตนเองทั้งสี่ด้าน
แล้วเรียกห้องขังเล็ก ๆ นั้นว่าเรือนรัง
คิดว่ามันคงง่ายขึ้นหากทำด้วยตัวเอง
ไม่อาศัยความช่วยเหลือจากใคร
แต่เธอคิดผิดแล้วล่ะ
เธอจะไม่มีวันเลิกรา
จนกว่าจะได้ดั่งใจ
และฉันก็ขยะแขยง
เกินกว่าที่เคยเอ่ยมา
ฉันกัดลิ้นตัวเองและทิ้งมันไว้อย่างนั้น
เพราะเธอจะไม่มีวันหยุดยั้ง
กระทั่งฉากสุดท้ายอันแสนขื่นขม
เธอจะไม่มีวันเลิกรา
จะไม่มีวันเลิกรา
เราจึงเริ่มต้น ณ ตรงนี้ จวบจนมันแหลกสลายไป
(กระทั่งฉากสุดท้ายอันแสนขื่นขม)
กระทั่งฉากสุดท้ายอันแสนขื่นขม
(กระทั่งฉากสุดท้ายอันแสนขื่นขม)
กระทั่งมันสิ้นสุดลง