Enhver Til Sitt [Belarusian translation]

Я іду следам за канём, углыб лесу.

Зыходжу ўласнай крывёю, мокры ад яе.

Ногі ўсё больш наліваюцца цяжарам,

Пульсавальны боль ў сцягне.

Нагавіцы зрабіліся нібы гіпс

Вакол нагі, дзе кроў застыла.

Я падаю, але падымаюсь зноў.

Хістаючыся, кульгаючы, спатыкаючыся, падаючы.

Мае пошукі заканчваюцца ў мокрым імху

На пустынным беразе месяцовага возера.

Пустынным беразе месяцовага возера.

Пустынным беразе месяцовага возера.

Чаму я павінен выпрабоўваць лёс зноў і зноў?

Чаму я павінен забыцца на боль, калі рана загойваецца?

Чаму я павінен змірыцца з разбураным целам?

Чаму я павінен забыць, дзе я ўпаў у апошні раз?

Чаму я мушу забыць? Чаму я мушу забыць?

Чаму я павінен адчуваць свой стары боль зноў (і зноў, і зноў…)?

Аднойчы, на гэты раз, я не здолю ізноў падняцца.

Я застаюся там у мокрым імху, самотны і умірушчы.

Я не здолю ізноў падняцца, да таго ж я гэтага і не жадаю.

Месяц адбіваецца на роўнядзі возера і падміргвае мне.

Месяц падміргвае мне.

Месяц падміргвае мне.

Святло ўзмацняецца.

Месяцовая багіня апускаецца да мяне.

Я ўжо не мёрзну.

Я сагрэты месяцовым святлом.

Чаму я павінен выпрабоўваць лёс зноў і зноў?

Чаму я павінен забыцца на боль, калі рана загойваецца?

Чаму я павінен змірыцца з разбураным целам?

Чаму я павінен забыць, дзе я ўпаў у апошні раз?

Чаму я мушу забыць? Чаму я мушу забыць?

Чаму я павінен адчуваць свой стары боль зноў (і зноў, і зноў…)?

Я ўжо не мёрзну.

Я сагрэты месяцовым святлом.

Я ўжо не мёрзну.

Я сагрэты месяцовым святлом.