Μήπως ξεχνάς τί σου έχω πει;
Επί τόσα χρόνια
Είμαστε απεγνωσμένοι και σκλάβοι των φόβων μας,
Είμαστε ένα ατύχημα αποκαλούμενο "ανθρώπινα πλάσματα".
Μην θυμώνεις που μ ' αγαπάς, μωρό
Και λες πως είναι εξωπραγματικό,
Τόσες ζωές μετατράπηκαν σε αλάτι,
Σαν τριαντάφυλλα που κρύβουν τα αγκάθια τους.
Είναι το τέλος του κόσμου,
Το τέλος του κόσμου
Είναι μια φυλακή ονείρων κι ελπίδων,
Κι ωστόσο πιστεύουμε πως υπάρχει Θεός.
Είναι το τέλος του κόσμου,
Το τέλος του κόσμου
Είμαστε νεκροί μα υποκρινόμαστε πως είμαστε ζωντανοί,
Γεμάτοι από άγνοια, μασκαρεμένοι ανόητοι.
Μες το δωμάτιό σου δεν κάνεις τίποτα,
Πέρα από το να καρφώνεσαι σε τρεμάμενες οθόνες,
Οι δρόμοι είναι άδειοι, ωστόσο μπορείς ακόμα να αφουγκραστείς,
Την παιδική χαρά να μετατρέπεται σε δάκρυα.
Αρρώστια παραμονεύει σε κάθε γωνιά,
Σώπασε, στάσου ακίνητη,
Περίμενε ν' ακούσεις μια στιγμή.
Λησμονήσαμε τί σημαίνει άγγιγμα, τί σημαίνει να νιώθεις.
Είναι το τέλος του κόσμου,
Το τέλος του κόσμου
Είναι μια φυλακή ονείρων κι ελπίδων,
Κι ακόμα πιστεύουμε πως υπάρχει Θεός.
Είναι το τέλος του κόσμου,
Το τέλος του κόσμου
Είμαστε νεκροί μα υποκρινόμαστε πως είμαστε ζωντανοί,
Γεμάτοι από άγνοια, μασκαρεμένοι ανόητοι.
Πάρε αυτό το χάπι, θα σε κάνει να νιώσεις ζαλισμένος
Κι ύστερα θα σου δώσει φτερά,
Σύντομα, αγόρι, θα αποκοιμηθείς
Δίχως εφιάλτες, δίχως κανέναν φόβο.
Αν ξυπνήσεις στην κόλαση ή στον παράδεισο
Πες στους αγγέλους πως είμαστε εδώ,
Προσμένουμε εδώ κάτω ένα όνειρο,
Εδώ, μέσα στον κήπο της αμαρτίας...
Είναι το τέλος του κόσμου,
Το τέλος του κόσμου
Είναι μια φυλακή ονείρων κι ελπίδων,
Κι ακόμα πιστεύουμε πως υπάρχει Θεός.
Είναι το τέλος του κόσμου,
Το τέλος του κόσμου
Είμαστε νεκροί μα υποκρινόμαστε πως είμαστε ζωντανοί,
Γεμάτοι από άγνοια, μασκαρεμένοι ανόητοι.