Ena paradokso antio

Γιατί όλα τα πουλιά του δρόμου έχουν σωπάσει

και τι να σημαίνει αυτή η σιωπή

για να παραπονεθούν κρυφτήκανε στα δάση

κι έχει γίνει η θλίψη του κρυφή

Μα κρυφά ή φανερά ο πόνος είναι πόνος

κι ο λογισμός πάντα είναι εκεί

και τι λόγια να μας πουν, χαθήκανε οι λέξεις

για όσα μας μιλάει η σιωπή

λόγια κι αν γίνει ο πόνος που ταιριάζει

θα `ναι σαν να κρύφτηκε το φως

και σωπάσαν τα πουλιά για το παράπονό τους

να το απαλύνει ο καιρός.

Σαν χαρά, σαν δροσιά

σαν νερό που τρέχει θα σε δω ξανά

οι σκιές μόνο πεθαίνουν

και το φως του κόσμου ζει παντοτινά

μια γιορτή μια βροχή

μια καινούρια μέρα θα μας βρει μαζί

γιατί οι ώρες μας

δεν έχουν ούτε τέλος ούτε αρχή

κι όλα αυτά θα τα δεις

όταν οι σκιές θα φύγουν

κι όλοι οι δρόμοι θα `ναι ανοιχτοί.

Μια ζωγραφισμένη γη μια φωτεινή ημέρα

είν’ οι αναμνήσεις που κρατώ

και προσμένω τα πουλιά να κελαηδήσουν πάλι

μου θυμίζουν πάντα ερχομό