Дзеля чаго столькі шуму?
Няўжо, дзеля прывіднага заўтра?
Дзеля чаго столькі пытанняў?
Няўжо, мы павінны быць такімі дурнямі?
Хіба не дастаткова проста сустракацца
Сёння, заўтра і кожны дзень або трохі радзей?
Хіба не дастаткова проста жадаць?
Свет – на вайне... ў гэтым ён сам і вінаваты.
Хопіць сумаваць!
Скончым з сабой дзеля задавальнення!
Давайце знішчым усю нашу нянавісць
І вып'ем за ўспаміны.
Вып'ем за ісціну ў нашых сэрцах,
Скончым з гэтым дзеля задавальнення!
І калі аднойчы
Усё ізноў заквітнее,
Каханне – магутна,
Яна падорыць нам жыццё...
Ці варта пакідаць усё на волю выпадку,
Бо нашы мары раствараюцца ў памяці?
Няўжо мы павінны быць настолькі дурныя?
Гэтая гісторыя – без пачатку і без канца.
Хіба не дастаткова проста сустракацца
Сёння, заўтра і кожны дзень або трохі радзей?
Хіба не дастаткова проста жадаць?
Свет – на вайне... ў гэтым ён сам і вінаваты.
Хопіць сумаваць!
Скончым з сабой дзеля задавальнення!
Давайце знішчым усю нашу нянавісць
І вып'ем за ўспаміны.
Хопіць сумаваць!
Скончым з сабой дзеля задавальнення!
Давайце знішчым усю нашу нянавісць
I вып'ем за ісціну ў нашых сэрцах,
Вып'ем за ўспаміны,
Скончым з сабой дзеля задавальнення!