W głębinach mej duszy,
gdzie chowam swój ból,
który pozostał po rozstaniu,
w głębinach mej duszy
cierpi ten poemat,
który napisała nasza miłość.
W głębinach mej duszy,
brak mi Twej obecności,
którą ukradł mi czas,
Twej twarzy, Twych włosów,
które przez tak wiele nocy
pieściły mą dłoń.
W głębinach mej duszy,
bolą mnie słowa miłości,
które dawała mi Twa namiętność.
Nie będziemy szczęśliwi,
nigdy Cię nie zapomnę...
Zawsze będę Cię kochała.
W głębinach mej duszy,
przechowuję tragedię,
którą przyniósł czas.
Skazałam ją na milczenie,
by szukać ukojenia
dla mego serca.
Nie mogę uwierzyć,
że po tym jak kochałam,
tak jak kochałam,
nie mogę uwierzyć,
że jestem tak samotna,
jak jestem dziś.
Co przyniosło mi życie,
jeśli za odrobinę szczęścia
muszę aż tak cierpieć...
Nie mogę uwierzyć,
że tej nocy już
nie usłyszę Twego głosu.
W głębinach mej duszy,
gdzie chowam swój ból,
który pozostał po rozstaniu,
w głębinach mej duszy
cierpi ten poemat,
który napisała nasza miłość.
Wraz z tym co najpiękniejsze
zachowam o Tobie pamięć,
której czas nie wymazał
z mej duszy.
Zachowam ją aż do dnia,
w którym odejdę na zawsze...
[Powtórzenie ostatnich trzech zwrotek]