Την είδα να φτάνει με περπάτημα ντίβας και μπόρεσα να δω πως με τα χρόνια και την αποπλάνηση με κέρδισε.
Με πλησίασε κοιτάζοντας το πρόσωπό μου
και δεν μπόρεσα να το αποφύγω.
Τα πόδια και τα χέρια μου έτρεμαν.
Σήμερα την κοιτώ και με έναν στεναγμό
ξυπνά ξανά το παραλήρημα των κορμιών μας.
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου στο βλέμμα της
και να νιώσω τη ζεστασιά που απελευθερώνεται
όταν χορεύει γύρω μου,
κάθε νύχτα χάνω ξανά τον έλεγχο.
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου στο βλέμμα της
και να νιώσω τη ζεστασιά που απελευθερώνεται
όταν χορεύει γύρω μου,
κάθε νύχτα χάνω ξανά τον έλεγχο.
Αλλά στο ξύπνημα... πάντα εξαφανίζεται.
Εκείνη πιστεύει πως στον κόσμο μου
δεν υπάρχει χώρος για εκείνη και το μετανιώνει.
Σκέφτεται πως θα μπορούσα να ζω χωρίς τα φιλιά της
και πως με τα χρόνια της υπάρχουν πράγματα
που δεν θα μπορούσαν να γίνουν και δεν το καταλαβαίνω. Κοιτάζω μέσα μου και ψάχνω την ανάμνηση
του κορμιού της να λιώνει στο κορμί μου και ακόμη...
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου στο βλέμμα της
και να νιώσω τη ζεστασιά που απελευθερώνεται
όταν χορεύει γύρω μου,
κάθε νύχτα χάνω ξανά τον έλεγχο.
Κλειδώθηκε στο κλουβί της
και κλαίγοντας έμεινε μόνη.
Δεν θέλει να με δει για να μη με αγαπήσει
και να με βοηθήσει να ξεχάσω την αγάπη της.
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου...
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου...
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου στο βλέμμα της
και να νιώσω τη ζεστασιά που απελευθερώνεται
όταν χορεύει γύρω μου,
κάθε νύχτα χάνω ξανά τον έλεγχο.
Μπορώ να κοιτώ το φως του ήλιου στο βλέμμα της
και να νιώσω τη ζεστασιά που απελευθερώνεται
όταν χορεύει γύρω μου,
κάθε νύχτα χάνω ξανά τον έλεγχο.