Tarif edilemeyecek bir keder var
Dinmeyen bir acı var
Boş masalardaki boş sandalyeler
Şimdi arkadaşlarım öldü
Burada devrim hakkında konuştular
Burada alevi başlattılar
Burada yarınlar hakkında şarkı söylediler
Ve o yarınlar hiç gelmedi
Köşedeki masadan
Yeniden doğan bir dünyayı görebiliyorlardı
Ayaklanmışlardı çınlayan sesleriyle
Onları duyabiliyorum şimdi!
Söyledikleri şarkının kelimesi kelimesini
Paylaştıkları son şey oldu bu
Şafak vakti tenha barikatta
Ah dostlarım, dostlarım affedin beni
Ben yaşarken siz öldüğünüz için
Tarif edilemeyecek bir keder var
Dinmeyen bir acı var
Penceredeki hayalet yüzler
Yerdeki hayalet siluetleri
Boş masalardaki boş sandalyeler
Arkadaşlarımın bir daha buluşamayacağı yerde
Ah dostlarım, dostlarım, sormayın bana
Ne için kendinizi feda ettiğinizi
Boş masalardaki boş sandalyeler
Arkadaşlarımın bir daha buluşamayacağı yerde