MARIUS:
Er is een leed dat niet geuit kan worden
Er is pijn die voortduurt
Lege stoelen aan ongedekte tafels
Nu mijn vrienden zijn voorgegaan in de dood
Hier bespraken zij de revolutie.
Het was hier dat zij de vlam ontstaken
Hier bezongen zij de dag van morgen
En de morgen kwam nooit.
Van de tafel in de hoek
Konden zij zien hoe een wereld werd herschapen
En zij stonden op met klinkende stemmen
Ik kan ze nu horen!
Juist die woorden die zij hadden gezongen
Hadden zij voor 't laatst gemeen
Op de eenzame barricade bij dageraad.
O vrienden, mijn vrienden, vergeef me
Dat ik leef en jullie er niet meer zijn
Er is een leed dat niet kan worden geuit
Er is pijn die voortduurt
Spookgezichten bij het raam
Spookschaduwen op de vloer
Lege stoelen aan ongedekte tafels
Waar mijn vrienden nooit meer bijeenkomen.
O vrienden, mijn vrienden vraag niet
Waar jullie offer voor diende
Lege stoelen aan ongedekte tafels
Waar mijn vrienden nooit meer zullen zingen