MARIUS:
Dit verdriet is niet te delen
Deze wond doet altijd pijn
Lege stoelen, lege tafels
Nu mijn vrienden niet meer zijn
Hier onstond de revolutie
Hier onstaken zij de vlam
En ze zongen van een toekomst
Van een toekomst, die nooit kwam
Bij die tafel in de hoek daar
Vormden zij een nieuwe staat
En zij zongen daar hun hymne
Oh ik hoor ze weer
Een hymne, die hun doodslied werd
Daar op de barrikade
Eenzaam bij de eerste dageraad
Ik moest leven, jullie sterven
Vergeef me dat het zo moest zijn
Dit verdriet is niet te delen
Deze wond doet altijd pijn
En hun schaduw achter 't venster
En hun schaduw op de grond
Lege stoelen, lege tafels
Waar wij sloten ons verbond
Was het alles waard te sterven?
Dat 's een vraag die dringt en dwingt
Lege stoelen, lege tafels
En geen vriend die ooit meer zingt