Pozwoliłem sobie napisać cztery słowa –
te, które mogłem oszczędzić
do chwili, gdy dołączyłem do nich kilka innych,
a teraz tylko próbuję je uporządkować.
Od dawna idę dla idei,
która wiedzie od południa do ciekawości,
bo ja o tobie nie wiem więcej niż myślisz,
a ty o mnie to, co zechcesz zapamiętać.
Przekroczyłem linię, która nas rozdziela –
linię czasu, która paliła nam dłonie.
Jestem w punkcie, z którego rozchodzi się fala.
Ja, twój ja, mój ja,
który z każdym krokiem pragnie dla nas szczęścia,
tak odległy1 i tak bliski.
I podążamy za nitką słów.
Jaki będzie księżyc, który na nas czeka
za zasłoną twego łóżka?
Wciąż biorę ślepy los bez recepty,
a teraz, gdy działa, nazywasz go przeznaczeniem.
To pewne, że mieliśmy szczęście…
Przekroczyłem linię, która nas rozdziela –
linię czasu, która paliła nam dłonie.
Jestem w punkcie, z którego rozchodzi się fala.
Ja, twój ja, mój ja,
który z każdym krokiem pragnie dla nas szczęścia,
tak odległy1 i tak bliski.
I podążamy za nitką słów.
1. a. b. dosł. „przyszły”