Despertouse a medianoite a mirar
Se no reflexo da auga podía atopar
Aquela risa que un día mudou
E, por segunda pel, de soidade se vestiu
Buscou resposta no aire
Mentres o mar o arroupou
Pediu axuda á súa estrela
Que o abandonou
Pois esqueceu chorar
Chorar é purgar a pena
Deshidratar todo o medo que hai en ti
É sudar a angustia que te enche
É chover tristeza para poder ser feliz (x2)
'' Pecha os ollos, abre o corazón
E aprende a ver cos ollos da alma '', ela oíu
Faláballe o vento, faláballe unha flor
Coa cadencia que ten un murmurio de amor
Deixa saír os teus fantasmas
Que amargan bicos e dan
A cambio dos teus silencios
Moreas de ansiedade
Mutilada paz
Chorar é purgar a pena
Deshidratar todo o medo que hai en ti
É sudar a angustia que te enche
É chover tristeza para poder ser feliz
Chorar é purgar a pena
Deshidratar todo o medo que hai en ti
É sudar a angustia que te enche
¡Escoita, son Gaia!
¡Non castres a túa rabia!
¡Que a túa alma cuspa a dor!
Que chova tristeza ao chorar
E que sacie a armagura a súa sede
As lágrimas son o xabón
Que limpa de penas a túa pel
Chorar é purgar a pena
Deshidratar todo o medo que hai en ti
É sudar a angustia que te enche
É chover tristeza para poder ser feliz (x2)
Chorar é purgar a pena
Deshidratar todo o medo que hai en ti
É sudar a angustia que te enche
¡Escoita, son Gaia!
¡Non castres a túa rabia!
¡Que a túa alma cuspa a dor!