El poema de la lluvia triste [Galician translation]

Despertouse a medianoite a mirar

Se no reflexo da auga podía atopar

Aquela risa que un día mudou

E, por segunda pel, de soidade se vestiu

Buscou resposta no aire

Mentres o mar o arroupou

Pediu axuda á súa estrela

Que o abandonou

Pois esqueceu chorar

Chorar é purgar a pena

Deshidratar todo o medo que hai en ti

É sudar a angustia que te enche

É chover tristeza para poder ser feliz (x2)

'' Pecha os ollos, abre o corazón

E aprende a ver cos ollos da alma '', ela oíu

Faláballe o vento, faláballe unha flor

Coa cadencia que ten un murmurio de amor

Deixa saír os teus fantasmas

Que amargan bicos e dan

A cambio dos teus silencios

Moreas de ansiedade

Mutilada paz

Chorar é purgar a pena

Deshidratar todo o medo que hai en ti

É sudar a angustia que te enche

É chover tristeza para poder ser feliz

Chorar é purgar a pena

Deshidratar todo o medo que hai en ti

É sudar a angustia que te enche

¡Escoita, son Gaia!

¡Non castres a túa rabia!

¡Que a túa alma cuspa a dor!

Que chova tristeza ao chorar

E que sacie a armagura a súa sede

As lágrimas son o xabón

Que limpa de penas a túa pel

Chorar é purgar a pena

Deshidratar todo o medo que hai en ti

É sudar a angustia que te enche

É chover tristeza para poder ser feliz (x2)

Chorar é purgar a pena

Deshidratar todo o medo que hai en ti

É sudar a angustia que te enche

¡Escoita, son Gaia!

¡Non castres a túa rabia!

¡Que a túa alma cuspa a dor!