Sun vegnüü graand — ma mea taant —
in questu siit ind’è ’l suu te sbrana,
’duè scapüscia anca la bissa,
e induè ’l tramuunt el g’ha mai prèsa.
G’ho scià ’n curtell per tajà i stagion,
o per lo meno per facch pagüüra;
vo in giir adasi per mea fà pulver,
e parli mai perchè fa tropp cold.
E ho faa ’l bagn insema ai aspis,
ho majaa scerees o ho majaa caden;
gh’è anca una foto induè paar che ridi,
ma l’è una smorfia per la tropa lüüs.
E in questu siit passa mai nissön,
se ferma piö gnanca ’l tempuraal;
ma me una sira ho basaa una dona,
e de dree a una pianta la m’ha dii ’l so nomm.
E sto in söl müür della ferruvia
quan che rüva un treno una volta al dé,
perchè una sira ho basaa una dona
e sö quela pianta ho scrivüü ’l so nomm.
E l’è rüada cunt el pass del gatt,
senza culzètt e senza amiis,
el so suriis l’era meza facia,
l’oltra metà l’era una cicatriis.
L’ha mai spiegaa de induè la vegniva,
l’ha mai parlaa de quel anell al dii,
ma ’l tatüagg che g’han faa in presonn,
me l’ho vedüü quand l’ha traa fö i vestii.
Strengéva foort e se lassavi streeng,
cumè un ragn stremii, muvevi i brasc che gh’eri,
e me pareva de balà in un tango
tra l’erba salvia e tücc i pagn stendüü.
E in questu siit passa mai nissön,
e anca se ’l passa prema o pö ’l ne va;
ma quela sira ho faa ’l giir del muund,
o forsi ’l muund l’ha faa ’l giir de me.
E smorzi ’l suu cunt una cicada,
speci la nocc per tajacch el coll,
e m’hann vedüü anca basà una pianta
propri nel punto ’duè ho scrivüü ’l sö nomm.
Quaivön se sfoga a catà i magiustri,
a giügà ai caart là de dree a ’n tratuur;
quaivön el dorma sura a una gazzetta,
per tücc i oltri gh’è dumà un büceer.
E in questu siit passa mai nissön,
ma ’l sö prufömm urmai l’è ché de cà;
ogni taant la rüa, ogni taant la va,
ho imparaa a speciàla e pö lassàla na.