Mieszkałem w lesie, bardzo zadowolony;
wędrowałem, wędrowałem bez ustanku.
Przedpołudnia i popołudnia były moje,
noce spędzałem na odpoczynku.
Lecz kiedyś przyszedł człowiek ze swymi klatkami,
zamknął mnie i zabrał do miasta.
W cyrku nauczyli mnie kręcić piruety
i tak utraciłem ukochaną wolność.
„Pogódź się z tym”, mówił mi stary tygrys.
„Nigdy ci nie zabraknie dachu nad głową i jedzenia;
oni wymagają tylko, byśmy kręcili piruety
i umieli rozbawiać dzieci”.
I tak minęły cztery lata tego życia;
wraz z cyrkiem w ten sposób przemierzyłem świat.
Lecz nigdy nie zdołałem zapomnieć o wszystkim:
o mych lasach, mych popołudniach i o sobie samym.
W odległej wiosce
w pewną bezksiężycową noc
ktoś nie zamknął kłódki
i opuściłem miasto.
Teraz przemierzam połacie mego lasu,
znów cieszę się zielenią wolności.
Jestem stary, lecz popołudnia są moje;
wracam do lasu, jestem naprawdę szczęśliwy.