W miasteczku małym mieszkał Piotr, za laskiem z siedmiu brzóz.
Od życia nie chciał wiele, ot, brał to, co dzień mu niósł.
I miał Piotr oczy, jakich nikt nie widział tam od lat.
Kochały się dziewczęta w nim i mu śpiewały tak...
Ej, Piotr, ej, Piotr, skąd ty masz te oczy?
Ej, Piotr, ej, Piotr, tyś nas zauroczył.
Mam w oczach łzy - to przez ciebie, Piotrze!
No, powiedz mi, kto mi te łzy otrze?
Ej, Piotr, ej, Piotr, ej, Piotr...
Straszny z ciebie łotr!
A Piotr się z takich dziewcząt śmiał i w oczy patrzył im.
A łajdak śliczne oczy miał, a w nich niebieski dym.
Dziewczętom śmiał się Piotr na złość, bo je drażniło to,
że w oczy te wpaść mógłby ktoś, a wciąż niczyje są...
Ej, Piotr, ej, Piotr, skąd ty masz te oczy?
Ej, Piotr, ej, Piotr, tyś nas zauroczył.
Mam w oczach łzy - to przez ciebie, Piotrze!
No, powiedz mi, kto mi te łzy otrze?
Ej, Piotr, ej, Piotr, ej, Piotr...
Straszny z ciebie łotr!
Aż raz się śmiał Piotr, tak jak zwykł, a obok przeszedł ktoś.
I jeszcze z nas nie wiedział nikt, że to jest właśnie to.
A Piotr zrozumiał wszystko w lot i minął dzień czy dwa,
I każdy widział z nas, że Piotr dziś inne oczy ma...
Ej, Piotr, ej, Piotr, skąd ty masz te oczy?
Ej, Piotr, ej, Piotr, ktoś cię zauroczył?
Masz w oczach łzy - dobrze ci tak, Piotrze!
No, powiedz mi, kto ci te łzy otrze?
Ej, Piotr, ej, Piotr, ej, Piotr...
Straszny z ciebie łotr!