Εγώ δε σε κατηγορώ,
που ένα μήνα δε μου είπες μια κουβέντα,
δε φταις εσύ για της ζωής μας την πατέντα,
ούτε ζητώ να με χαϊδεύεις σαν μωρό.
Εγώ δε σε κατηγορώ,
τα Σαββατόβραδα που κέφι πια δεν έχεις,
ούτε τους φίλους τους παλιούς που δεν αντέχεις,
και μου επιτρέπεις και μονάχος μου να βγω.
Εγώ δε σε κατηγορώ,
κι άμα δε λύγιζες εσύ θα είχα σπάσει
κι αν δε με πόναγες θα σ’ είχα ξεπεράσει
και θα ταξίδευα σ’ απέραντο κενό.
Εγώ δε σε κατηγορώ.
Εγώ δε σου αντιμιλώ,
που σε ρωτάω κι απαντάς εκνευρισμένη,
που σε χαϊδεύω και κοιτάς αρρωστημένη,
πίσω από μένα ένα αόρατο εχθρό.
Εγώ τα ρέστα δε ζητώ,
γιατί γνωρίζω πόσο άδικα υποφέρεις,
ξέρω για σένα όσα ούτε εσύ δεν ξέρεις,
πως μένεις πλάι μου στο βάθος απορώ.