ماه گرفته در آسمان
و دریای تاریک
من تنها یم با غم واندوه
با گریه ها شب را صبح خواهم کرد
فکر میکردم دوستم نداشتی
با نهایت نا امیدی
و چیزی آسمانم را تاریک میساخت، ماهم گرفته میشد
شاید شعاع عشق تو بود
گرفته گی محبت در لب های تو
دیگر نمیخواست مرا ببوسد و دنیایم را روشن کند
ای کاش میشد که حرف های ناخوشت را فراموش میکردم
ودر رویاها غرق می شدم