Echoes [Polish translation]

Wysoko ponad głowami albatros

zawisł nieruchomo w powietrzu,

a w głębinach pod wzburzonymi falami,

w labiryntach koralowych jaskiń,

echo dawnej przeszłości

powraca mącąc podwodne piaski,

a wszystko to tonie w zieleni.

I nikt nie woła nas na ląd,

i nikt nie wie gdzie i po co jest ten ląd,

lecz coś się poruszyło i próbuje

zacząć swą wędrówkę ku światłu.

Dwaj nieznajomi mijają się na ulicy,

przypadkowe spojrzenia spotykają się,

a jestem tobą, który patrzy na mnie samego.

I biorę cię za rękę,

by poprowadzić przed siebie,

byś pomógł mi zrozumieć tak, jak potrafię.

I nikt nie woła by iść,

i nikt nie każe nam spuszczać wzrok,

i nikt nie mówi i nawet nie usiłuje,

i nikt nie lata wokół gwiazd.

Co dzień bezchmurnie rozświetlasz me budzące się oczy,

wzywając i zapraszając mnie bym wstał,

a przez okienko w ścianie

wpływają na skrzydłach słońca

miliony rozświetlonych ambasadorów poranka.

I nikt nie śpiewa mi kołysanek,

i nikt nie zamyka mych oczy,

więc otwieram okna na oścież

i wołam cię po niebie.