Echoes [Macedonian translation]

Над глава албатросот

виси безподвижно во воздухот.

И длабоко под брановите

во лавиринти од корални пештери

ехото од далечно време

доаѓа лазечки преку песокот.

И сѐ е зелено и подморско.

И никој не нѐ повика на копното

и никој не знае ни каде ни зошто.

Нешто се буди и нешто се обидува,

почнува да се искачува према светлината.

Странци поминуваат по улицата,

случајно два посебни погледи се среќаваат,

и јас сум ти, и тоа што гледам сум јас.

И дали те земам за рака

и те водам низ земјата,

и помогни ми да разберам колку што можам подобро.

И никој не нѐ повикува да продолжиме

и никој не ни ги држи очите

И никој не зборува и никој не се обидува

и никој не лета околу сонцето.

Безоблачно секој ден ти паѓаш над моите очи што се будат,

поттикнувајќи и канејќи ме да станам.

И низ прозорецот во ѕидот

доаѓаат течејќи на сончеви крилја -

милион светли амбасадори на утрото.

И никој не ми пее заспивалки,

и никој не ме тера да ги затворам очите.

Па ги отворам прозорците широко

И те повикувам преку небото.