Εκ του λογισθήναι σε πλείω,
πλείω μοι λείπει η μορφή.
Ορώ τε σε παρά τοις όμμασιν καταβληθείσιν...
Θέλοιμι αν εκ νέου
μόνος καταλιπείν συν σοι.
Επί το δώμα μου,
η μορφή σου πλησίον με κείται...
Και η νυξ προσέρχεται
άνευ της αφίξεώς σου...
Αισθάνομαι κενόν τι ει άπης,
ωσάν ο ήλιος ουκ ανατέλλει πλείω...
Θλίψιν αισθάνομαι και απόγνωσιν,
ως ει μη δύνημαι ζήν
άνευ σου, άνευ σου...
Και ει -παρά τύχην-
ουκ εδυνάμην σε ιδείν ως έκπαλαι,
εγώγε γιγνώσκω τι πράξαιμι αν,
ου ζήσαιμι αν...
Εκ του λογισθήναι σε πλείω,
πλείω μοι λείπει η μορφή....
Ολίγην αξίαν φέρω υπό της απουσίας σου,
λογίζομαι εαυτόν ώσπερ ιχθύν όστις
ουδέν ύδωρ έχει ίνα κολυμβήση
ή ίνα πνεύση υπό της απουσίας σου...
Άνευ σου, άνευ σου...
Και ει -παρά τύχην-
ουκ εδυνάμην σε ιδείν ως έκπαλαι,
εγώγε γιγνώσκω τι πράξαιμι αν,
αποθάνοιμι αν...