Και τ’άστρα έλαμπαν
κι η γη ευώδιαζε,
έτριζε η πόρτα του κήπου
κι η άμμος έφτανε πολύ κοντά.
΄Εμπαινε κείνη αρωματισμένη
κι έπεφτε στην αγκαλιά μου.
Ω γλυκά φιλιά και χαυνωτικά χάδια,
καθώς, ριγώντας, ξεσκέπαζα απ’τα πέπλα την καλλίγραμμη μορφή!
Χάθηκε για πάντα το ερωτικό μου όνειρο.
Η ώρα πέρασε και πεθαίνω απελπισμένος!
Και πεθαίνω απελπισμένος!
Και ποτέ δεν αγάπησα τόσο τη ζωή,
τόσο τη ζωή!