Che sóngo sti lume
ca lùceno luntano
e cchianu chiano
se spòstano,
ma po’ s’accòstano
e pare, dint’a ll’oscurità
ca ll’afferrasse cu ‘a mano.
So’ sti lume, ‘e llampare,
‘e luce—luce d’’o mare,
'ntra tutt’e ccòse addurmute..
Cinco o sèi stélle, cadute
d’o ciélo cupo ‘e st’està.
E ll’óre passano lènte
dint’â nuttata cuièta.
Nisciuna vóce se sènte,
sulo ‘o rispiro d’o mare
cómm’ô fruscìo ‘e na séta.
Rispiro liéggio, ca pare
nu vaso ‘e dduje nnammurate,
ca sóngo st'aréna c’o mare
che ‘a pòco se sóngo appaciate!!