Έλα μαζί μου, αφού ήθελες ν’ ανέβεις
σε τούτη την απόκοσμη κορφή.
Μονάχα μη θελήσεις να κατέβεις,
δεν είναι πουθενά μια επιστροφή.
Την πλάνα ανησυχία σου θα πληρώσεις
όχι, σαν άλλοτε, με χαλασμό.
Τώρα πρώτη φορά θα παραδώσεις
και το στερνό σου ακόμα στοχασμό.
Και τότε πια, τα μάγια θα λυθούνε.
Θα μείνουμε μονάχοι στην ερμιά.
Τα γύρω σ’ ένα γύρο θα χαθούνε
και θά `μαστε σαν κρεμαστά κορμιά.
Τα χέρια μας μονάχα τα μαλλιά μας
θ’ αγγίζουνε στο φοβερό κενό.
Σαν άνεμος θα παίρνει τη μιλιά μας
και θά `ναι τάχα εμπόδιο κοινό,
ενώ μέσα στα λόγια μας θα πνέει
της ίδιας της ψυχής μας ο χαμός.
Και μ’ όλα αυτά να μοιάζουμε σαν νέοι
κι’ ούτε κι αυτός να λείπει ο στολισμός!