Dvacet [Polish translation]

Ścichły łąki i bór, martwe są szczyty gór,

smutek padł na wieczór sierpniowy,

w kurzu dwudziestu lat zniknął ogień i lód,

zostały cara przemowy,

z gałęzi rdzawych lasów grzmi cisza strachu,

ślepi i głusi dalej fryzują uszy

królowi Midasowi.

Krwią znaczony jest bruk nad Dunajem,

groby padłych zostają bezimienne,

hasło do zwycięstwa cudzym pierzem się zdobi,

dawno krew wsiąkła w kamienie,

barwa rubinu z berła w kwarc dymny zrudziała

zamknięci w klatce zostaliśmy niewolnikami rzeczy,

nikt ich nie wspomni.

Aż gdy nad kraj sprzedany przywieją wiatry

obłoki zielone ze żrącej sody,

krucze twe włosy chwycimy w dłonie,

wełtawit z pierścienia zapłonie,

jagód purpurowych gałązka wodę zabarwi

pomimo to raz setny na brzegu wzrośnie

purpurowy pączek jarzębin...