Дракон [Drakon] [Polish translation]

Stygną zapomniane studnie,

Wyblakł wrzos na przestrzeni mil,

I patrzę ja, jak krąży słońce

Po zimnym nieboskłonie,

Tracąc ostatki ciepła.

Barwy nocy granitowe zbocza,

Barwy krwi sucha ziemia,

I bursztynowe ślepia smoka

Odbija kawałek kryształu -

Ja strzegę tego skarbu.

Przeklinam zaklęte złoto,

Za zwodniczy odblask ciepła,

Wspominam tą, która kiedyś,

Która kiedyś miała skrzydła -

Ona dawno umarła.

A za górami, za morzami, daleko,

Gdzie ludzie nie widzą, a bogowie nie wierzą.

Tam ten ostatni z mojego plemienia z lekkością

Rozwinie skrzydła - żelazne pióra,

I narysowany łuskami wzór

Rozniesie szarugę wzbudzając pasję,

Wzlatując w chmury na przekór losowi,

Bezmiernie groźny, obłędnie piękny.

I to największa na świecie magia,

Triumfuje słońce na ostrzu rękojeści,

I to wszystko, i więcej nie ma już nic -

Jest tylko niebo, wieczne niebo.

A bohaterowie biesiadują pod osłoną

Królewskich dębowych komnat,

Chełpią się za chmielowym kuflem,

Że zdobędą tajemniczy skarb,

Nie później niż do Narodzin...