Όπου φθάνει εκείνος ο θάμνος
Η κουζίνα
Που θα έχει ήλιο το πρωί
Όπου τώρα είναι το πηλήκιο μου
Εκεί,στην κρεβατοκάμαρα
Και προς το υδροστάσιο
Θα χτίσουμε το μπάνιο μας
Μπες ωστόσο είναι το σπίτι σου
Το σπίτι σου ανάμεσα στα τριαντάφυλλα
Τώρα μόλις παίρνω το μηνιάτικο
Τον πρώτο τοίχο
Το σπίτι σου σου το ορκίζομαι
Τώρα κάτσε εδώ
Όπου θα υπάρχει το τζάκι
Και σκέψου όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
Παρόλο Περνώντας απ' εκεί κοντά
Δεν θα δουν πια τίποτα
Εκείνη η πόρτα δεν είναι ένα όνειρο
Είναι εύρωστη, είναι από ξύλο
Μην κρύβεις το χέρι
Μην κρύβεις το στήθος σου
Τώρα δεν υπάρχει πια κανείς
Πια κανείς
Τώρα δεν υπάρχει πια κανείς
Παίρνω από το νεύμα το κρεβάτι μας
Απλώνω στην γη το κομμάτι πανιού
Τώρα σήκωσε τα μάτια στον ουρανό
Και πες μου,πόσο θα απουσιάσει το ηλιοβασίλεμα
Χρειάζεται σκοτάδι σ'αυτό το σημείο
Θέλω να σου δείξω στοργή
Η θλίψη διαλύεται με τον καπνό
Μένει μόνο το άρωμα σου
Το άρωμα του δέρματος
Το φόντο των αστεριών
Και μια ασαφής αίσθηση πόνου
Που εξαφανίζεται με την ανάσα
Με την ανάσα της αγάπης σου