Ну, сядзець, гадаць чаму -- не варта.
Ты калі не знаеш часу.
Так, сядзець, гадаць чаму -- не варта.
I не сыдзе -- так ці інакш.
Калі пеўнік твой -- зпеў на золку дня,
Ў акенца глянь -- мяне след растаў.
Ты прычынай -- мне вандраваць.
Не дурыс’, не бяда.
I сваё святло палiць не варта, --
Спазнаць што не змагу.
Hе варта i сваё святло запальваць.
На цёмным я заўжды шляху.
I яшчэ хацеў, каб жэстам, словам мяне ты --
Перайзначыць змагла -- бы калісь.
Але ўсё -- мы -- мала размаўлялi так...
Ай, не думай дарма.
Не варта клікаць, кроха, маё імя,
Як ты не клікала раней.
Не варта клікаць, дзетка, маё імя,
Не чую болей я цябе.
А я гадаю ўсё -- што шлях я -- свой прайду,
Любіў жанчыну, аль дзіця (…кажу).
Даю ёй сэрца, ёй -- дай душу.
Добра, розум не пар!
Ты бывай, мілая дзетка.
Дзе шукаць – я не кажу.
Бывай – то’ добрае слова.
«Удачы» -- проста скажу.
I не кажу я -- чэрствай -- што была.
Быць магла лепшай, аль -- не бяда.
Ты каштоўны час мой страцiла марна.
Xай, добра вышла i так (Не марочыс’ дарма).