منتظر بودم تا كه خورشيد را ببينم
نمي دانم چرا نيامدم
ترا با آن خانه خوشي ترك گفتم
نمي دانم چرا نيامدم
نمي دانم چرا نيامدم
وقتي شكستن روز را ديدم
آرزو داشتم كه كاش مي توانستم بپرم
بجاي زانو زدن در شن
قطرات اشك را در دستانم بگيرم
قلب من در شراب خيس خورده است
اما تو در ياد من خواهي بود
تا ابد
در ميان دريايي بي كران
من در وجد و خوشحالي مي ميرم
اما من كيسه اي از استخوان خواهم بود
كه در طول جاده مي آيد
قلب من در شراب خيس خورده است
اما تو در ياد من خواهي بود
تا ابد
چيزهايي ترا وادار به دويدن مي كنند
نمي دانم چرا نيامدم
احساس خلاء مي كنم همچون يك طبل
نمي دانم چرا نيامدم
نمي دانم چرا نيامدم