Μη στέργεις ήσυχα να πας σε νύχτα ευλογημένη
ας καίνε, ας παραληρούν όταν τελειώνει η μέρα
τα γηρατειά κι ας μαίνονται όταν το φως πεθαίνει.
Σοφοί, που ‘δαν το δίκαιο σκοτάδι να προσμένει,
γιατί δεν χρησμοδότησαν με φλόγες στον αέρα
δε στέργουν ήσυχα να παν, σε νύχτα ευλογημένη.
Όσοι αγαθοί φωνάζοντας στο κύμα που βαθαίνει
πως σ’ ακρογιάλι πράσινο θα χόρευε μια μέρα
κάθε τους πράξη, μαίνονται όταν το φως πεθαίνει.
Όσοι τρελοί τραγούδησαν τον ήλιο που πεθαίνει
κι αργά πολύ κατάλαβαν πως τον θρηνούσαν , πέρα
δε στέργουν ήσυχα να παν, σε νύχτα ευλογημένη.
Όσοι αυστηροί που στα στερνά τους βλέπουν τυφλωμένοι
ότι μπορούν μάτια τυφλά ν΄αστράφτουν στον αιθέρα
και να γιορτάζουν, μαίνονται όταν το φως πεθαίνει.
Κι όσοι πηγαίνουνε ψηλά στη θλίψη που σε υφαίνει,
κατάρα δώσε μου κι ευχή το δάκρυ σου, πατέρα.
Μη στέργεις ήσυχα να πας σε νύχτα ευλογημένη.
Να μαίνεσαι, να μαίνεσαι όταν το φως πεθαίνει.