Для того, кто умел верить [Dlya togo, kto umel verit] [Polish translation]

Razem z zapachem wypalonych

Słońcem pól,

Ciemnym ptakiem w sercu

Wchodzi nowa jesień.

Pleciesz swój wianek

Z żałobnych taśm,

Ze zwiędłych kwiatów

I poczerniałych kłosów.

Lecz kto zna, czym odwrócą się

Chłody i straty

Dla tego, kto umiał wierzyć?

I kto zna, kiedy nad wodą

Zejdzie błękitna gwiazda

Dla tego, kto umiał czekać?

Ci boleśnie iść,

Ci ciężko dyszeć,

Masz zamiast serca

Otwartą ranę.

Lecz jednak robisz

Jeszcze jeden krok

Przez piołun i tarninę

Do niebios długo oczekiwanych.

I pewnego razu obudzą się wszystkie anioły

I otworzą się drzwi

Dla tego, kto umiał wierzyć.

I słotnym styczniowym rankiem

W górach zakwitnie migdał

Dla tego, kto umiał czekać.

Gnie się wrzos do ziemi,

Pociemniał horyzont,

Chmary ciążą,

W nich coraz mniej prześwitów.

Siedzisz na pagórku

Nieruchomo, milcząc.

Wszystkie słowa już są powiedziane,

Wszystkie piosenki są dośpiewane.

Lecz wiem, znajdą się klucze

I otworzą się drzwi

Dla tego, kto umiał wierzyć.

I nad ciemnymi wodami mroku

Zejdzie błękitna gwiazda

Dla tego, kto umiał czekać.

Beznadziejnie ślizga się

Samotna łódź

Przez zimne wody

Nieskończonego smutku.

Tylko niebu wiadomo

Wszystko o naszym sieroctwie

I o bólu, że powiązany

Przysięgą milczenia.

Gdzieś są wyspy ukojenia

I zbawczy brzeg

Dla tego, kto umiał wierzyć.

Tam rodzą się nowe gwiazdy

I w górach rozkwita migdał

Dla tego, kto umiał czekać.