Hayatım bir yara gibi, kaşıyorum ki kanayabileyim
Sözlerimi geri kus, yazıyorum ki besleyebileyim
Ve ölüm göğsüme ekilmiş bir ağaç gibi büyüyor
Kökleri ayaklarımda, yürüyorum ki dinlenmesin
Oh, bebeğim ben kayboldum...
Renkleri prizmadan tekrar beyaza doğru itmeye çalışıyorum
Farklı nabızlarımızı göz kamaştıran ışığa senkronize etmek için
Ve eğer sevgi anahtar değilse. Eğer sevgi anahtar değilse
Umarım olabileceği bir yer bulabilirim
Biliyorum ki kalbinde bir soruya cevap var
Henüz sormuş olduğumun farkında olmadığım
Ve eğer o ağaç göz yaşlarımı içmiş olmasaydı
Yıllarca kanayabilir ve ağlayabilirdim
Ben yalnızca geçmelerine izin verdim *
Oh, bebeğim ben seninim...