Η ζωή μου είναι σαν μια πληγή που ξύνω για να ματώνω
Αναμασώ τις λέξεις μου,γράφω για να τρέφομαι
Και ο Θάνατος μεγαλώνει σαν δέντρο που φυτεύτηκε στο στήθος μου
Οι ρίζες του είναι στα πόδια μου,περπατώ για να μην ηρεμεί
Ω μωρό,είμαι χαμένος...
Προσπαθώ να σπρώξω τα χρώματα μέσα από ένα πρίσμα πίσω στο λευκό
Να συγχρονίσω τους διαφορετικούς παλμούς μας σ'ένα εκτυφλωτικό φως
Και αν η αγάπη δεν είναι το κλειδί,αν η αγάπη δεν είναι το κλειδί
Εύχομαι να βρω ένα μέρος όπου θα μπορεί να είναι
Γνωρίζω πως μέσα στην καρδιά σου υπάρχει μια απάντηση σε ένα ερώτημα
Που δεν είμαι ακόμα γνώστης ότι έχω κάνει
Και αν αυτό το δέντρο δεν είχε πιεί τα δάκρυά μου
Θα μάτωνα και θα έκλαιγα για όλα τα χρόνια
Που μόνος μου άφησα να φύγουν
Ω μωρό,είμαι δικός σου...