Mäer ass et kal, mäi Wee ass eidel,
dëst Nuecht ass gro an kal a schwéier,
se hällt mech fest
an gëtt mech net méi hier.
Ech si gefaang,
ech ginn net méi waakreg
an déi lescht Liichter ginn geschwënn aus.
Ech gesi mech faalen,
mä ech ginn net op.
Well ech dëst Liewen gär hunn
deen Moment, an deem een fält hunn ech gär
ech hunn dest Liewen gäer
ech hunn dësen Dag gär,
ech hunn dëst Welt gär.
Huel mäer d'Kraaft,
huel mäer d'Häerz,
huel mäer all meng Hoffnung
an all mäi Schmäerz
aus menger Hand
an gëff se net méi hier.
Waat soll dat sinn,
wou soll ech hin,
wou sinn meng grouss Helden hin?
Och wa' mäer goen,
wees ech net, wouhin.
Weess ech net wouhin, och wann et geet,