1.
Die winter is verganghen,
ic sie des meien schijn,
ic sie die bloemkens hanghen,
des is mijn hart verblijt.
so ver aen ghenen dale
daer ist ghenoechlic sijn,
daer singhet die nachtegale,
also menich woudvogkelkijn.
2.
Ic wil den mei gaen houwen
al in dat groene gras
ende schenken mijn boel die trouwe
die mi die lieveste was,
ende bidden dat si wil comen
al voor haer vensterken staen
ende ontfanghen den mei met bloemen,
hi is so wel ghedaen.
3.
En doe die suiverlike
sijn reden hadde ghehoort,
doe stont si trurentlike,
met des sprac si een woort:
‚ic heb den mei ontfanghen‘
met groter eerwaerdicheit.
hi cust si aen haer wanghen :
was dat niet eerbaerheit?
4.
Hi nam sie sonder truren
al in sijn aermkens blanc.
sie wachter op der muren
die hief op een liet ende sanc:
‚en is daer iemand inne,
die mach wel thuiswaert gaen.
ic sie den dach op dringhen
al door die wolken claer.‘
5.
‚Och wachter op der muren
hoe quelstu mi so hart!
ic ligge in swaren truren,
mijn herte dat lidet smert.
dat doet die alreliefste
dat ic van haer scheiden moet,
dat claghic god den heren
dat ic si laten moet.‘
6.
Adieu mijn alreliefste
adieu schoon bloemken fijn,
adieu schoon rosebloeme!
daer moet ghescheiden sijn,
hent dat ic weder come
die liefste soudt ghi sijn,
dat herte in minen live
dat hoort jo altijt dijn.