Tussen bossen en bomen,
tussen grenzen wachten wij allen op morgen.
Maar op ons achttiende waren we allemaal verloren.
Hoe konden wij dit begrijpen?
En wie weegt nu ons leven?
Want God alleen weet waarom wij beven.
Want op achttien wilden we allemaal alleen maar leven,
gewoon een schot toen was je leven voorbij.
Roep je naar mij?
Roep je me terug naar de Kaplijn, mijn vriend?
Door die jaren heen heeft de wereld gedraaid,
toen wij jong waren, hoe konden we dit raden?
Zoek jij naar mij?
Zoek je mij nu in de stof en jouw bloed?
Jij hebt gezegd dat je hoort hoe God naar je roept,
toen was alles voorbij...
Na al die jaren
ver verloren drijven we rond in onze daden.
Alleen soldaten leven met de schaden door grenzen.
Hoe kunnen wij dit begrijpen?
Want die bos vreet onze sporen,
in de duistere bos werden broeders geboren,
in het donker samen gebeden voor een morgen,
maar gewoon een schot toen was je leven voorbij.
Roep je naar mij?
Roep je me terug naar de Kaplijn, mijn vriend?
Door die jaren heen heeft de wereld gedraaid,
toen wij jong waren, hoe konden we dit raden?
Waar ben je nou?
Is jouw naam dan op onze muren behouden?
Jij werd nooit vereerd en niemand gaat nu
over je leven schrijven en wat jij nog wou.
En bij die muren
sta ik voor uren.
Maar waar is je naam nu, mijn vriend?
Kunnen zij het niet begrijpen?
Jonge soldaten vergaan
zonder reden dragen zij de schuld.
Roep je naar mij?
Roep je me terug naar de Kaplijn, mijn vriend?
Door die jaren heen heeft de wereld gedraaid,
toen wij jong waren, hoe konden we dit raden?
En bij die muren
sta ik voor uren.
En bij die muren
sta ik voor uren.