Yaşadığım sürece
anımsayacağım hep her anı
saati ve günü
seni ilk kez kollarıma
ve de yüreğime verdikleri
öyle ufak ve sıcak
sadece bir andı
sır bana anlaşılır oldu
ve sen bütün soruların yanıtıydın
dünyanın anlamı ve anlamsızlığı üzerine
bizi ayakta tutan umutla ilgili
katlandığımız bütün dertlere karşın
daha bir düzine soluk bile almamışken
öyle güçlüydün ki
ve yaşamım üzerindeki bütün güçtün
artık yerin uzun süre burada
ve sen onun anlamını alabilirsin
ya da yeni anlam verebilirsin
yaşamımda daha önce hiç olmadığı gibi
ortaya çıktı güçsüzlüğümüz
yalnızca umut edebilir ve korkabiliriz
öyle çaresizce dolanıp duruyoruz
ve hiçbir şeye yaramıyoruz, sadece sessizce
bu armağanı alıyoruz sevinçle
böylece tuttum seni, tamamlanmıştı
gece boyu süren uzun yolculuk
her şeyin kökeni olan aydınlıktan
ağladım mı yoksa güldüm mü
sanki her şey çok sakindi çevremizde
odadan bir mutluluk esintisi geçti
o zaman anlayabildim dünyayı
kartlarda görebildim yaşamı
ve yaratılış saatinin bir parçasıydım
ilk kez açıkça görüyordum yaşamda
kendi küçüklüğümüzü
dünyanın sonsuz döngüsünde