די זון איז פֿאַרגאַנגען, שױן טריבלעך געװאָרן,
כ׳ליג אײנזאַם, פֿאַראומערט בײַם װאַלד
און טראַכט פֿון מײַן יוגנט, אַך, גליקלעכע יאָרן,
אַ בענקשאַפֿט נאָך זײ מיך באַפֿאַלט.
און פּלוצלונג דערזע איך, עס װילט זיך נישט גלױבן,
צי זאָל דאָס אַ חלום זײַן בלױז,
עס קומען צו שװעבן פֿיל װײַסינקע טרױבן
און שטעלן אַרום מיר זיך אױס.
און כ׳פֿיל אַזױ יונג זיך װי ס׳װאָלט מיט זײ קומען
מײַן יוגנט צוריק פֿון דאָס נײַ,
און כ׳הער װי די טײַבעלעך װאָרקען און ברומען,
כ׳פֿאַרנעם אָט די װערטער פֿון זײ:
— דו האָסט פֿאַר אַ װײַל אונדז דערמאַנט אין זיכּרון,
דערקענסט אונדז? קוק אײַן זיך גענױ,
דאָס זענען מיר דײַנע פֿאַרגאַנגענע יאָרן,
נאָך װעלכע דיר בענקט זיך אַזױ.
מיר האָבן דעם רוף פֿון דײַן האַרצן פֿאַרנומען,
דײַן אומעט, דײַן בענקען אָן שיעור,
נו, זענען מיר טײַבעלעך װידער געקומען
און בלײַבן שױן אײביק מיט דיר.
איך שטרעק מײַנע הענט אױס און גיב זײ אָפּ שלום,
ביסט יונג, הער איך װאָרקען אין װאַלד—
און פּלוצלונג דערװאַך איך, געװען בלױז אַ חלום,
כ׳ליג אײנזאַם, פֿאַראומערט און אַלט.