מיר האָבן װי פֿינגער געשטרעקטע דורך גראַטן
צו פֿאַנגען די ליכטיקע לופֿט פֿון דער פֿרײַ
דורך נאַכט זיך געצױגן, צו נעמען די פּלאַטן
די בלײַענע פּלאַטן פֿון ראָמס דרוקערײַ
מיר, טרױמער, באַדאַרפֿן איצט װערן סאָלדאַטן
און שמעלצן אױף קױלן דעם גײַסט פֿונעם בלײַ
און מיר האָבן װידער געעפֿנט דעם שטעמפּל
צו עפּעס אַ הײמישער אײביקער הײל
מיט שאָטנס באַפּאַנצערט, בײַ שײַן פֿון אַ לעמפּל
געגאָסן די אותיות – אַ צײל נאָך אַ צײל
אַזױ װי די זײדעס אַ מאָל אינעם טעמפּל
אין גילדענע יום־טובֿ מנורות – דעם אײל
דאָס בלײַ האָט געלױכטן בײַם אױסגיסן קױלן
מחשבֿות צעגאַנגען – אַן אות נאָך אַן אות
אַ שורה פֿון בבֿל , אַ שורה פֿון פּױלן
געזאָטן געפֿלײצט אין דער זעלביקער מאָס
די ייִדישע גבֿורה , אין װערטער פֿאַרהױלן
מוז אױפֿרײַסן איצטער די װעלט מיט אַ שאָס
און װער ס’האָט אין געטאָ געזען דאָס כּלי־זײן
פֿאַרקלאַמערט אין העלדישע ייִדישע הענט
געזען האָט ער ראַנגלען זיך ירושלים
דאָס פֿאַלן פֿון יענען גראַניטענע װענט
פֿאַרנומען די װערטער, פֿאַרשמאָלצן אין בלײַען
און זײערע שטימען אין האַרצן דערקענט.