Το φεγγάρι κομμάτια
κι ο ήλιος μισός, Κύριε ελέησον!
Ποιος νόμος παρανόμως
μου κρύβει το φως; Δεν έχω μέσον!
Το φεγγάρι κομμάτια
ταξιδεύει, κι εγώ, Κύριε ελέησον!
κουβαλάω τη σκιά μου
ποτ’ εκεί ποτ’ εδώ! Δεν έχω μέσον!
Το φεγγάρι ειν’ η ψυχή μου
μ’ αυτή τραγουδώ. Κύριε ελέησον!
Μου λες να φωνάξω
μα πώς ν’ ακουστώ, δεν έχω μέσον!
Μονοπάτι μου σκοτεινό!
Γυρεύω ένα μύθο/απο τοίχο σε τοίχο
να βγω να μη βγω!
Θα `ρθουν οι άλλοι/ μα εγώ και πάλι
στο ίδιο σκηνικό.
Λυπημένο μου τραγούδι/καταφύγιο μυστικό,
γύρνα στην άλλη/ μεριά το κεφάλι,
μαζί σου κι εγώ!
Μαζί σου πηγαίνω, /ανεβαίνω ανεβαίνω
ψηλά, κι ας χαθώ.
Περιθώρια δεν υπάρχουν
το τοπίο κλειστο! Κύριε ελέησον!
Τόση αναίδεια που λάμπει
εγώ τι να πω, δεν έχω μέσον!
Εργοστάσια θλίψης
τροβαδούροι μου εμπρός! Κύριε ελέησον!
Η Ελλάδα δεν είναι
του καθ’ ενός! Δεν έχω μέσον!
Μπαλκονάκι ζηλευτό!
Λαμπρά φωτισμένο, /στοιχειωμένο
κολασμένο,
προπαντός λαϊκό!
Θα `ρθουν οι άλλοι/και πάλι και πάλι
το ίδιο σκηνικό.
Λυπημένο μου τραγούδι/καταφύγιο μυστικό,
γύρνα στην άλλη/ μεριά το κεφάλι,
μαζί σου κι εγώ!
Μαζί σου πηγαίνω, /ανεβαίνω ανεβαίνω
ψηλά, κι ας χαθώ.
Οι προφήτες του κόσμου
σε μαντείο κλειστό! Κύριε ελέησον!
Οι καλύτεροι σωπαίνουν
εγώ τι να πω, δεν έχω μέσον!