Ποτέ ξανά η πρωινή φύση
Και η ομορφιά της πονηριάς της πόλης
Σε ένα κτήριο χωρίς παράθυρα,
Ζωγράφισα τα μάτια της
Ανάμεσα σε σημάδια από σφαίρες
Και φώτα από τηλεοράσεις
Τα μάτια μου έχουν την όρεξη του ορίζοντα
Το πρόσωπό της είναι ένας καθρέφτης χωρίς υποσχέσεις
Μέσα από Δεκέμβριους διασχίζω
Μέσα από ωκεανούς και ερήμους
Βλέποντας τον θάνατο τόσο κοντά σε μένα,
Η ζωή μου είναι στα χέρια του
Το τρένο φεύγει, τη νύχτα χωρίς αστέρια
Και η μέρα έρχεται
Ούτε εγώ, ούτε το τρένο, ούτε εκείνη
Ποτέ ξανά η φύση, ποτέ ξανά...