Стоячы ў цемры адна,
ты, глытаючы ўсе словы
і слёзы на ветры.
Спытаеш:
"Чаму вядзе каханне
толькі праз боль і страх?
Бо я ў белым іду".
Ты ж выпраменьваеш святло.
У іх яго ўжо няма.
Ведаю боль увесь кветкамі не зняць.
Колькі яшчэ трэба душ,
каб ён пачуў у след?
Уцякай, твой ляціць бумеранг.
Ты ўцякай твой ляціць бумеранг.
Няма больш страху я веру,
сіла ў нас бездакорная.
Ганарлівая дзяўчынка ў белым.
Я чыстая, ясная ўжо не твая.
Я больш не веру.
Кожнае слова стрэмкай
у нас упіваецца толькі
ведаеш, больш не балюча.
Не балюча.
Мне больш не балюча.
Не балюча.
Больш не балюча.
Кожны дзень пачаць з нуля,
успамінаючы, як учора
за рукі трымаючыся, спявалі.
Гук пульсуе ў вушах
і, не заплюшчваючы вачэй,
няма сну, але ёсць надзеі.
Мы ж выпраменьваем святло.
У іх яго ўжо няма.
Ведаю боль увесь кветкамі не зняць.
Колькі яшчэ трэба душ,
каб ён пачуў у след?
Уцякай, твой ляціць бумеранг.
Ты ўцякай твой ляціць бумеранг.
Няма больш страху я веру,
сіла ў нас бездакорная.
Ганарлівая дзяўчынка ў белым.
Я чыстая, ясная ўжо не твая.
Я больш не веру.
Кожнае слова стрэмкай
у нас упіваецца толькі
ведаеш, больш не балюча.
Не балюча.
Не балюча.
Мне больш не балюча.
Мне больш не балюча.