Ώ λύπη ἡδύ ἐμοῦ
ἐπί τῷ ἀγωνίζεσθαι; ἐξ ἀρχῆς κατάρχεις
ἄχρηστος ζῷον ὡς ἒχω
Χωρίς αὐτοῦ σμικρόν θυμοθορῶ
περιπατοῦ μόνη ἐν τῷ μετρῷ
ὁ ἔσχατος χόρος
ὃτι λήθεσθαι τῆς μεγάλου ταλαιπωρίας ἐμοῦ
ἐπιθυμῶ φεύγειν, ὃτι πᾶν πάλιν αὖ ἄρχῃ
Ώ λύπη ἡδύ ἐμοῦ
κινοῦσα τὸν οὐρανόν τε τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα
Χορεύω τῷ ἀνέμω δε καὶ τῷ ὑετόν
ὀλίγον τοῦ ἔρωτος τε τῆς μελίσσης
καὶ χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
καὶ ἐν τῷ θόρυβῳ ὁρμῶ φοβουμένη
Τις τὸ μέρος τοῦ ἐμοῦ;
ἐνθάδε ἔρχεται τὸ πῆμα
λύπη ἡδύ ἐμοῦ παντί τῷ Πάρει αφίημι
καὶ πέτομαι, πέτομαι, πέτομαι, πέτομαι
ἐν τῇ λύπῃ ἡδείᾳ
τῶν πασῶν ἀδικιῶν δίκην δέδωκα
ἀκούετε ὃτι ἡ καρδία τοῦ ἐμοῦ ὑπερφύη ἐστί
εἰμί ἡ παῖς τοῦ κόσμου
κινοῦσα τὸν οὐρανόν τε τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα
Χορεύω τῷ ἀνέμω δε καὶ τῷ ὑετόν
ὀλίγον τοῦ ἔρωτος τε τῆς μελίσσης
καὶ χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
καὶ ἐν τῷ θόρυβῳ ὁρμῶ φοβουμένη
Τις τὸ μέρος τοῦ ἐμοῦ;
ἐνθάδε ἔρχεται τὸ πῆμα
λύπη ἡδύ ἐμοῦ παντί τῷ Πάρει αφίημι
καὶ πέτομαι, πέτομαι, πέτομαι, πέτομαι