Έρημο το σώμα του μυαλού η ζάλη,
φτιάχνει πάλι εικόνες μες τη νύχτα από καπνό.
Όσο κι αν φοβάμαι δύναμη μεγάλη
κρύβω στην ψυχή μου και μπορώ,
πάνω στο βοριά σου να σταθώ.
Δεν υπολόγισες καλά, πολύ σ’ αγάπησα αλλά
δε θα ξοδέψω τη ζωη μου σε αναμνήσεις.
Δεν υπολόγισες καλά, τη θιγμένη μου καρδιά
ποτέ στον δρόμο μου να μην ξαναπατήσεις.
Είχες πάντα ένα λόγο να αιμορραγώ,
τώρα λάθη στο σκοτάδι εξομολογώ.
Είχες πάντα για σημαία τον εγωισμό,
νόμιζες πως δεν υπάρχω, όμως κοίτα ζω.
Άλλο δεν ελπίζω ούτε επιμένω,
να με τραυματίζουν της ψυχής σου τα πυρά,
δέχθηκα του χρόνου τη φθορα.