Ας πάρει κάποιος μακριά αυτά τα όνειρα,
Που με πηγαίνουν σε μία ακόμη μέρα,
Μια μονομαχία προσωπικοτήτων,
Που ξεδιπλώνουν όλες τις αληθινές πραγματικότητες.
Που συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν.
Εκεί όπου φιγούρες του παρελθόντος στέκονται στο ύψος τους,
Και κοροϊδευτικές φωνές κρούουν τα δωμάτια.
Ιμπεριαλιστικό σπίτι προσευχής,
Κονκισταδόροι που έλαβαν το μερίδιο τους.
Που συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν...